1970’li yılların modasıydı, şimdi meslek yok oldu

BEĞENDİM

ABONE OL

News

Ordu’da yaşayan dokumacı ustası Metin Kul, dede mesleği olan ve 1970’li yılların modası olan dokumacılığı, babasından miras kalan makineler ile yapıyor. Teknolojiye yenik düştüğü için mesleği bırakan Metin Kul, şimdilerde ise hobi olarak dokuma eserler üreterek, mesleğini yaşatıyor.

Altınordu ilçesinde yaşayan şuan 63 yaşında olan Metin Kul, ilkokul çağlarında ailesinin yanında başladığı dokumacılığı, kendisine meslek olarak seçti. Ortaokul yaşlarında makineleri kullanmaya başlayınca anne ve babasından dokumayı öğrenen Kul, ustalaşınca mesleğini sürdürdü. Aslen dede mesleği olan dokumacılığı, babasının kullandığı ve yadigar olan makineler ile; evlenip yuva kuran, 2 çocuk yetiştirip, yaklaşık 50 yıl boyunca geçimini sağlayan, Kul, son vakitlerde ise teknolojiye yenik düştü. İşi bırakan fakat makineleri hurdaya vermeye gönlü razı gelmeyen Metin Kul, şimdilerde ise hobi olarak dokuma eserler yapıyor, birtakım eserlerin ise tamiratını hobi olarak gerçekleştiriyor.

“Hem annem, hem de babamdan öğrendim”

Dokumacılık mesleğini, 3 kuşaktır devam ettirdiklerini söyleyen Metin Kul, “Dokumacılık dededen gelen bir meslek. 1960’lı yıllarda babam bu mesleğe başladı. Biz de ilkokul çağlarında kendisine yardımcı oluyorduk. Daha sonra bu mesleği hem anne, hem de babamızdan öğrendik. Makinelerde ise ortaokul yıllarımda, boyum yetince çalışmaya başladım. Bu vakte kadar da getirmeye çalıştım” dedi.

“Teknoloji bizi etkiledi, baba yadigarı makinelere kıyamadım”

“Teknoloji bizi son devirlerimizde etkiledi. Hem fiyatlar konusunda, hem de eser bazında çeşitlilik manasında çok farklı oldu” diyen Kul, “Bir devir bıraktık lakin okullar trikolara döndüğünde babam ‘yeniden dokuyalım’ dedi. Sanayi makinelerini getirdik lakin kısa bir mühlet sonra teknoloji bizi tekrar bitirme noktasına geldi. Ben de hobi olarak devam ettirmeye çalışıyorum. Baba yadigarı olan makineleri hurdaya vermek işime gelmedi. Gücüm yettiğince ve gözüm gördüğünce insanlara yardımcı olmaya çalışıyorum. Hem kendimi eğlendiriyorum, hem de insanlara yararlı olmuş oluyoruz” halinde konuştu.

“Eskiden günlük 20 sipariş alırdık, şuan bu meslekte ustalar olarak boş kaldık”

Dokumacı ustası Metin Kul, şimdilerde pek kullanılmasa da dokuma eserlerin bilhassa 1970 yıllarında çok tanınan olduğunu ve insanların çok fazla talep gösterdiklerini tabir ederek, “1970 yıllarında en tanınan eserlerdi. O yıllarda günlük yaklaşık 20 tane sipariş alıyorduk. İnsanların giysi muhtaçlığını, öbür az sayıdaki meslektaşlarımız ile bizler karşılıyorduk. Ordu’nun tüm kazak gereksinimini biz temin ediyorduk, şimdiki üzere giysi mağazaları yoktu. Şuan bizler bu meslekte ustalar olarak boş kaldık, bizden sonra da yetişen yok maalesef. Biz, içlik, kazak, bere, süveterler üzere eserler yapıyorduk” diye konuştu.

“Mesleğimizin ölmüş olmasına üzülüyorum”

Hobi olarak yaptığı eserlerin kendisine memnunluk verdiğini kaydeden Kul, mesleğin kaybolmasının ise ıstırap verdiğini kaydederek, şunları söyledi:

“Bu meslek ile büyüdük. 5 kardeşimi de babam bu meslekle okuttu. Çocuklarımı da bu meslek ile okuttum ve birisi makine mühendisi, başkası ise mimar oldu. Mesleğimizin ölmüş olması, küçük sanatkarların yok olmaya dönmüş olmasından ötürü ıstırap duyuyorum. Zira benden sonra bu mesleği yapacak usta kalmıyor diyebilirim. Bu meslek dokumayı bilen olabilir fakat makineleri çalıştırıp arızlarını gideren kimse kalmadı. O yüzden Ordu için meslekte son ustayım diyebilirim. Teknoloji bir noktada sanatı bitiriyor, en berbatı de zanaatın bitmiş olması.”