Lütfiye Ulubilgin / Yazar

Şu günlerde o kadar çok şehit haberi alıyoruz ki içimiz acır oldu. İki arkadaş bir araya geldiğinde, kaç şehidimiz var muhabbeti yapar olduk. 

Ya sonra…

Paylaşım sitelerinde şehitlerle ilgili haberleri paylaşır, terörü de lanetleriz…

Ya sonra…

Akşam haberlerinde şehit cenazelerini izler, şehidin annesi, babası ve eşinin dik duruşlarıyla gurur duyar, hele de “Vatan sağ olsun” dediklerinde yüreğimiz kabarır.

Ya sonra…

Otuz yıldan beri gelmiş geçmiş bütün siyasetçilerin ortak açıklaması vardır: “ Acımız büyük, bıçak kemiğe dayandı.” 

Ya sonra…

Oğlum; 

Güzel gözlüm, şehidim. Tam on yıl oldu be oğul… İçimdeki acının közleneceğini söylemişlerdi. Yok oğul, daha da alevlenir oldu. Ablanla enişten sürekli beni yanlarına çağırıyorlar. Sayende ablan da işe girdi. Karı koca çalışıyorlar. Ben yanlarına gidemiyorum ki... Gidersem seni burada yalnız başına bırakacakmışım gibi geliyor. Camın önüne oturduğumda  yattığın yeri görüyorum. Başucundaki bayrak o kadar güzel dalgalanıyor ki. İşte o zaman yüreğim biraz serinliyor. Askere gitmeden önce evin önüne meşe ağacı ekmiştin."İleride ağacın gölgesinde oturup gelininin yaptığı kahveyi içersin, torunlarını ağaçta sallarsın anam"demiştin. On yılda ağaç çok büyüdü, sen yoksun ki oğul… Cemişlerin kızı vardı. Kızın yüreği sendeydi, seninki de onda. Sen söylemedin ama ben bilirdim. Ana yüreği bilmez mi? Askerden gelince söz keseriz diyordum kendi kendime. Senin şehit haberin geldikten sonra yanımdan hiç ayrılmadı. Beraber ağladık, özlemini, acımızı paylaştık. Uzun zamandır gelmez olmuştu. Hatçe Ablandan öğrendim, aşağı köyde bir delikanlıya vermişler. Hiç gitmek istememiş, utanırmışta benim yanıma bu yüzden gelmezmiş. Ne yapsın kız, sen yoksun ki oğul… Bana maaş bağladılar. Şükür… Benim parada pulda gözüm yok ki oğul, sen olsan yeter. Bahçeden seslensen, “Anam ben geldim, karnım çok aç” desen. Gülen gözlerini görsem, sımsıkı  sarılsam, kokunu içime çeksem. Sen yoksun ki oğul… Senin şehit haberini alalı tam on yıl oldu ama oğul bilmezler ki yüreğimdeki acı daha dünkü gibi…