Ümit Taydaş / Yazar

Çocuk deyip geçmeyin.

Nasıl olsa büyür gider demeyin.

Ailesi olarak ona ne veriyorsunuz? Bunu iyi düşünün…

Bugünün küçükleri, yarının büyükleri olacaksa,

Yetişmelerinde ailesi başta olmak üzere devletimizin gerekli önlemleri alması önemli bir elzemdir.

Evet, yirmili yaşlarda bir genç düşünelim; işi yok, ailesi kendisine gereken değeri vermemiş, toplum onu dışlamış…

Herkes tarafından itilen kakılan bir insan olmuş. Horlanmış küçük görülmüş. Eziklik duygusu onu öyle bir psikolojiye sokmuş ki, ne yapacağı hiç belli değil. Her türlü kötü odağın hâkimiyetine girmeye hazır bir kurban… Umudunu yitirmiş, gelecekten beklentisi yok… Yaşama arzusu ne kadar içinde barınabilir, böyle bir insanın…

Yasa dışı bir işe girecekmiş girer.

Yanlış iş yapacakmış yapar.

Özgür olmaktansa,

Hapse girmek kendince bir olumsuzluk olarak hissedilmez.

Aç kalmaktansa, bir kap sıcak yemek onun haklı nedeni olabilir.

İşte bu anlatımımın doğruluğuna inananlar, ülkeleri adına sorumluluk sahibi olmaları gerektiğini bilmeliler.

Bu meseleyle benim ne alakam var demeyin. Toplum içerisinde genel gidişatı olumsuz etkileyecek her türlü durum sizi de bir gün bir problemin ortağı yapar, asla unutmayın. Belki de bu olay hayatınızı büyük ölçüde sıkıntıya sokacak bir neticeyle bile sonuçlanabilir. Beni ilgilendirmezden ziyade, katkı adına katılım sağlamanız önemli.

Bir genç düşünün, bu söylediklerimizin örneği… Ailesinin kendisine göz kulak olması, yaşlarının ilerlemesi ya da hayata veda etmeleri nedeniyle ortadan kalkmış olsun. Sudan çıkmış balık misali derler ya, işte bu böyle bir durum…

Sizce yaşama tutunma,

Ayakta kalma şansı ne?

Tabii ki sonuç hüsran olacaktır. Hayata getirdiğimiz çocuklarımızın eğitim evrelerinde en hassas şekilde konuya yaklaşılmasının önemi net olarak görünüyor. Aile bunu yapamıyorsa ilgili devlet kurumlarının inisiyatif alarak, ülkesine yararlı bireyin belirmesi adına gereğini yapma lüzumu ortadadır.

Sahip çıktığımız çocuklar,

Türkiye Cumhuriyeti’nin geleceği olacak.

Bunu asla unutmayalım.